Opinie: CHRONISCHE ZELFONDERSCHATTING
Straffe koppen, dat zeker. Maar de echte reden waarom mijn bloeddruk de hoogte in schoot waren de lauwe verklaringen en vergezochte oorzaken die erop volgden.
Voor de duidelijkheid: met de kernboodschap van deze artikels is niks mis. Ja, de lonen binnen onze sector zijn te laag. Daar zijn we het al een paar decennia over eens, dacht ik. Maar de negatieve manier waarop we onszelf en daarmee onze volledige sector positioneren -tot in de nationale media toe- blijft me verbazen.
Met risico op een nieuwe bloeddrukpiek lijst ik de meest frappante vingerwijzingen even op. Het einde wordt hoopvol. Beloofd!
VICIEUZE CIRKEL
De algemeen aanvaarde lage erelonenbij architectuuropdrachten: dat was de eerste reden die werd genoemd voor de schamele werkvergoeding voor architect-medewerkers. Want als bouwheren hun architect niet naar behoren betalen, kan die op zijn/haar beurt de medewerkers niet correct vergoeden, zo klonk de redenering.
Ziehier, een eerste staaltje van chronische zelfonderschatting.
WILLEN MAAR NIET KUNNEN
‘Ik zou mijn medewerkers graag meer willen betalen, maar ik kan niet,’ klonk het bij een architect die uitgebreid aan het woord werd gelaten in het artikel. Het is een plaat die nu al jaren blijft hangen. Het is de wanhoopskreet die al generaties lang wordt geslaakt. Het is de joker die wordt ingezet tijdens menig evaluatiegesprek, wanneer de hardwerkende architect-medewerker vol verwachting uitkijkt naar het jaarlijkse eurootje opslag.
‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan het systeem,’ lijkt daarbij de sussende gedachte. Maar de impliciete boodschap is eigenlijk: ‘Meer kan ik niet doen. Stop met zagen!’
Vergis je niet: Ook dit is slechts een voorbeeld van de chronische zelfonderschatting die onze sector treft.
Denk even mee…
Kan die architect-vennoot écht niks doen om de financiële toestand van z’n medewerkers te verbeteren? Of weet hij gewoon niet waar te beginnen?
Is hij inderdaad zelf ook slechts een slachtoffer van het systeem?
Of is hij misschien zélf het systeem?
DE ONDERWAARDERING VAN ONS BEROEP
‘We kampen met een algemene onderwaardering van ons architectenberoep’, werd er verder nog getoeterd. Refererend naar de onderbetaalde selectieprocedures van overheidsopdrachten en de toenemende verantwoordelijkheden, zonder dat de erelonen mee de hoogte in gingen. Ook hier, what else: chronische zelfonderschatting.
MISPLAATSTE VERWACHTINGEN
|
|
DE OPLOSSING
Is er dan echt geen oplossing mogelijk van binnenuit? Natuurlijk wel! Alleen is die iets minder kant-en-klaar dan sommigen misschien graag zouden willen geloven. En zal er iets meer moeite voor moeten worden gedaan dan misschien eerder gedacht.
Want duurzame oplossingen komen er niet van vandaag op morgen, maar moeten degelijk worden onderbouwd. Vanuit de theorie én vanuit de praktijk.
Duurzame oplossingen betrekken namelijk alle partijen in het verhaal en gaan op zoek naar een win-win-situatie. Zonder te polariseren, maar door net op zoek te gaan naar wederzijds begrip en verbinding.
Daarom zet GRONDWERK de komende tijd een nieuw, laagdrempelig concept op poten. Deze keer niet enkel voor architect-ondernemers, maar voor hun voltallige teams. Zodat élke ambitieuze architect -jong of oud, freelancer of bediende, vennoot of medewerker- mee de schouders kan zetten onder de duurzame verandering die onze sector nodig heeft!
Wil jij graag -alleen of samen met je architectenteam- komen meewerken aan dit positieve verhaal voor onze teams, community én sector?
Koop dan nu je tickets voor atelier GRONDWERK: HET IDEALE TEAM en bouw actief mee aan een duurzame toekomst voor onze sector.
Een reactie achterlaten